Politica 89.8
Του Γιώργου Κορτσιδάκη
Πρίμ για τη νίκη στον Ιωνικό, πρίμ για το διπλό στα Τρίκαλα, πρίμ για τη νίκη επί του Λεβαδειακού. Πιθανότατα πρίμ και για τη νίκη στην Φυλή.
«Ποιός βάζει τα χρήματα αυτά;» είναι ένα ερώτημα που λογικά διατυπώνεται από εκείνους που έχουν γνώση της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της ΠΑΕ ΟΦΗ. Γιατί για μια ομάδα που είναι δεδομένο ότι έχει μεγάλες οικονομικές «φουρτούνες», προκαλεί έκπληξη αν μη τι άλλο, η εμμονή των διοικούντων να ανταμείβουν και με… έξτρα απολαβές-από τις προβλεπόμενες-την πολύ σοβαρή προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του ΟΦΗ στο γήπεδο.
Η ομάδα του Αναστόπουλου «πετάει», αλλά οι αριθμοί του λογιστηρίου της ΠΑΕ για εκείνους που δεν φοβούνται να τους κοιτάξουν, εξακολουθούν να προκαλούν «πονοκεφάλους».Την ίδια ώρα η εξαιρετική αγωνιστική εικόνα της ομάδας, αλλά και η «πειθαρχία» που δείχνουν οι παίκτες στο θέμα «οικονομικό», όπου σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια, φέτος δεν βγάζουν ούτε «κίχ» στις καθυστερήσεις των οφειλών, στηρίζοντας και αυτοί την μεγάλη προσπάθεια του Μαχλά και των συνεργατών του, έχουν στρέψει το ενδιαφέρον όλων στο γήπεδο και …πουθενά άλλου.
Παρότι το οικονομικό παραμένει το μεγάλο «αγκάθι», λίγοι πια, στον φίλαθλο κόσμο, ασχολούνται με αυτό. Ερωτήματα όπως «τι γίνεται με το χρέος της ΠΑΕ», «πώς καλύπτονται οι επιταγές από τις προσφυγές» και όλα αυτά που «βασάνιζαν» τους φιλάθλους το περασμένο καλοκαίρι, έχουν πάει στην …άκρη.
Υπάρχει τέτοιο ντελίριο από τον κόσμο για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας, που οι νίκες και οι χαρές …σκεπάζουν τα όποια προβλήματα έχουν συσσωρευτεί. Και αυτό είναι άλλη μια σημαντική «κατάκτηση» του Αναστόπουλου και των παικτών του. Αλλά και της διοίκησης του Μαχλά και εκείνων που είναι δίπλα του.
Ο ΟΦΗ, ακόμα και στις μεγάλες του δόξες, είχε προβλήματα.Όχι τόσο σοβαρά όσο τα σημερινά, αλλά σημαντικά για να «κλονίσουν» την ομάδα και τους φιλάθλους της. Ωστόσο, οι μεγάλες πορείες, οι αξέχαστες νίκες επί των «μεγάλων» του Ελληνικού ποδόσφαιρου, αλλά πολύ περισσότερο οι πετυχημένες πορείες στην Ευρώπη, ήταν η «συνταγή» που έκανε τους φιλάθλους να ασχολούνται στην συντριπτική τους πλειοψηφία με το αγωνιστικό μέρος. Τα υπόλοιπα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα και είτε επιλύονταν «αθόρυβα» και αυστηρά «εσωτερικά», είτε τα «ξεπερνούσαν» και συνέχιζαν, χωρίς πολλά-πολλά. Η «ταξιαρχία» του Γκέραρντ «κένταγε» στον αγωνιστικό χώρο και αυτό ήταν το παν στη συνείδηση των φιλάθλων…
Δεν ξέρω μέχρι πότε, θα υπάρχει η «αντοχή» για να συνεχιστεί αυτό και στο σημερινό ΟΦΗ. Είναι βέβαιο όμως, πως μέχρι η ομάδα αυτή να συνεχίσει να κρατάει ζωντανή την ελπίδα στο γήπεδο, τότε και οι διοικούντες κερδίζουν χρόνο επιβίωσης.
Γιατί από το γήπεδο ξεκινούν τα ευχάριστα αλλά και τα δεινά μιας ομάδας. Όταν αυτή κάνει τον κόσμο χαρούμενο, τότε «σκεπάζονται» και τα προβλήματα. Όταν όμως «βουλιάζει» αγωνιστικά, τότε αναδεικνύονται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία όλες της οι αδυναμίες. Και αυτή είναι η αρχή του τέλους…
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται στο φύλλο της Athleticpress(1/11/2010)
