Politica 89.8
Σαν οπαδός του ΟΦΗ μεγάλωσα με κάποιες… σταθερές στην ζωή μου. Και αφού η ηλικία μου είναι τέτοια που δεν μου επέτρεψε να ζήσω των ΟΦΗ του ’80, όλα όσα πρόσωπα συνδέθηκαν με εκείνη την δεκαετία, μπροστά μου ορθώνονται σαν “γίγαντες” που ακόμα και τώρα στα 34 μου συνεχίζω να τους κοιτάζω με δέος. Ένας από αυτούς είναι και ο Μύρωνας Σηφάκης. Ο ήρωας του τελικού του ’87. Ακόμα θυμάμαι το καλοκαίρι του 1997 όταν ένα από τα τοπικά κανάλια, με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων από την κατάκτηση του τελικού, είχε μεταδώσει όλο το παιχνίδι που το παρακολούθησα για πρώτη φορά στην ζωή μου (που εποχές για ίντερνετ, youtube κτλ κτλ).
Ο Μύρων Σηφάκης είναι ένα τέτοιο πρόσωπο, από τα παραπάνω, στην προσωπική μου ζωή. Την καθόρισε, την στιγμάτισε – χρησιμοποιείστε όποια λέξη θέλετε. Το σίγουρο είναι ότι εγώ μεγάλωσα με το όνομα του, σαν θρύλος στα μάτια μου.
Αυτό το δέος το ένιωσα και την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, εκείνος δεν θα το θυμάται σίγουρα, αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μας γνωριμία. Ήταν καλοκαίρι του 2009 και είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία του ΟΦΗ, μαζί με το Νίκι Παπαβασιλείου. Περιμένοντας τον να εμφανιστεί στο “Γεντί Κουλέ” – για μια πρώτη αξιολόγηση του γηπέδου – τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο γήπεδο. Με δέος τον πλησίασα για να τον χαιρετήσω και εκείνος μου μίλησε στον ενικό, γνωρίζοντας με από τα ρεπορτάζ μου στο athleticradio.gr
Όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα νιώθω το ίδιο συναίσθημα και τον απεριόριστο σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που έγραψαν την δική τους ιστορία με την φανέλα του ΟΦΗ.
Πριν από δύο εβδομάδες το ΙΝΚΑ, η νυν ομάδα του Σηφάκη, έπαιζε στο Ατσαλένιο κόντρα στον ΠΟΑ – λίγα μόλις μέτρα μακρυά από το πατρικό του σπίτι. Καθώς τον έζησα ως προπονητή του ΟΦΗ στην προετοιμασία στο Καρπενήσι, το καλοκαίρι του 2009, ήταν σίγουρο ότι δεν θα έχανα ξανά αυτήν την ευκαιρία. Γνώριζα άλλωστε τον τρόπο με τον οποίο ζει το παιχνίδι και ήμουν σίγουρος ότι αυτή η… “φλόγα” δεν είχε σβήσει.
Παρότι ήταν ντάλα μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε, προτίμησα να καθίσω στον μεσαίο πάγκο – αντί για την δροσιά της εξέδρας ή του δημιοσιογραφικού μπουθ. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Αντιθέτως, το ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω βλέποντας τον Μύρωνα Σηφάκη να ζει το παιχνίδι με τον μοναδικό του τρόπο. Δυστυχώς, φτάσαμε στο 2017 και την εποχή του… “καθωσπρεπεισμού” όπου οι προπονητές είναι ρομποτάκια που απέχουν αρκετά από το να είναι παρεμβατικοί στο παιχνίδι. Και δεν μιλάω για οδηγίες του στυλ “στόπερ ανέβα, η μπάλα δεξιά ή αριστερά”. Μιλάω για προπονητές που παρεμβαίνουν στο παιχνίδι, είναι ΕΝΑ με τον ποδοσφαιριστή και μπορούν να επηρεάζουν το παιχνίδι. Ο Σηφάκης δεν είναι ο προπονητής που απλά θα δώσει οδηγίες στον παίκτη του. Θα του ανεβάσει την ψυχολογία, θα γίνει έναν με εκείνον, δεν είναι για τους παίκτες του ένας απλός προπονητής. Είναι μέσα στο γήπεδο ένας ποδοσφαιρικός πατέρας για εκείνους. Δεν είναι ο προπονητής που θα κάτσει στον πάγκο και θα φοβηθεί μην τυχόν και “τσαλακώσει” την εικόνα του. Θα την “τσαλακώσει”, εάν χρειαστεί και πιστεύει πως το κάνει προς όφελος της ομάδας του.
Τέτοιοι προπονητές, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν υπάρχουν αρκετοί στο Ηράκλειο. Τους μισούς τους έφαγαν τα… διπλώματα και τους άλλους μισούς οι γνωριμίες.
Και ο νοών νοείτο…
