Politica 89.8
Ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα να συνδέεται η αχαριστία με το ποδόσφαιρο. Και σαν χαρακτήρας, αν υπάρχει κάτι που με “χαλάει” είναι η αχαριστία και η αγνωμοσύνη.
Ξεκινάω έτσι αυτό το κείμενο για να πω κάτι σχετικά με την υποδοχή των φιλάθλων του Εργοτέλη προς το Νίκο Καραγεωργίου: Θεωρώ ότι πέρα από όση πίκρα ή στενοχώρια υπάρχει για τον υποβιβασμό του Εργοτέλη, οι αντιδράσεις ήταν υπερβολικές και κυρίως κάποια “εμετικά” σχόλια που ακούστηκαν εις βάρος ενός ανθρώπου που ήταν στον σύλλογο για 6,5 χρόνια.
Όμως, είναι δεδομένο ότι ευθύνη για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπισε ο κόσμος έχει και ο ίδιος ο Νίκος Καραγεωργίου. Χρειάζεται και εκείνος να προβληματιστεί και να αναρωτηθεί για ποιον λόγο τον υποδέχτηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο 100 και 150 φίλαθλοι του Εργοτέλη.
Και είναι δεδομένο πως ειρωνικές απαντήσεις τύπου “ήταν 2, 3, άντε 5” δεν λύνουν το πρόβλημα. Θέλω να πιστεύω ότι ο άνθρωπος Νίκος Καραγεωργίου θα ήταν προβληματισμένος από τον τρόπο με τον οποίο τον υποδέχθηκε έτσι ο κόσμος του Εργοτέλη.
Γιατί 6,5 χρόνια παρουσίας στον Εργοτέλη δεν είναι καθόλου λίγα. Αντιθέτως, στο ποδόσφαιρο είναι σχεδόν… μισή ζωή! Και εγώ θα ήθελα να δω ένα ζεστό χειροκρότημα προς τον Καραγεωργίου.
Όμως, αυτό δεν συνέβη και είναι κάτι που πρέπει να κάνει τον Καραγεωργίου να σκεφτεί το “γιατί”!
