Politica 89.8
Να, λοιπόν που ο Εργοτέλης μπήκε στο… club των προβληματικών ΠΑΕ. Το γράφω μπας και το… πάρουν χαμπάρι όλοι εκείνοι που έκρυβαν τα προβλήματα «κάτω από το χαλάκι» λες ζούσαν σε έναν δικό τους πλανήτη.
Και ως εκ του θαύματος και προς μεγάλη κατάπληξη όλων εκείνων που ζούσαν στον κόσμο του Εργοτέλη και το… έπαιζαν ανήξεροι όλα αυτά τα χρόνια, ο σύλλογος βρίσκεται ένα βήμα πριν την διάλυση.
Όχι, για αγωνιστικούς λόγους – ούτε και για εξωαγωνιστικούς. Αλλά για λόγους κακοδιαχείρισης, εγκατάλειψης και κυρίως ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ.
Γιατί, ο Εργοτέλης αν είναι κάτι που πληρώνει τώρα, είναι η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ με την οποία χειρίστηκαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ΑΛΛΟΙ ενώ επί της ουσίας κανένας δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει τα δικά του.
Πάντα, τα τελευταία χρόνια έφταιγαν οι άλλοι και όχι εκείνος. Έτσι, το σωματείο από εκεί που ήταν πρότυπο οργάνωσης και σωστής διαχείρισης, έφτασε τώρα να έχει καταντήσει σαν άλλες ομάδες που πασχίζουν να επιβιώσουν.
Ποιος θα το περίμενε άραγε όταν έρχονταν στον Εργοτέλη «παιχταράδες» με συμβόλαια – μαμούθ (για τα δεδομένα του συλλόγου) όπως οι Βερπακόφσκις, Λεάλ ότι λίγα χρόνια αργότερα θα βρίσκονταν ένα βήμα πριν το οικονομικό κραχ;
Ο Εργοτέλης αντιμετώπισε τα προβλήματα του με αλαζονικό τρόπο, δυστυχώς δεν υπήρξαν και τα κατάλληλα ερείσματα μέσα στην ΠΑΕ προκειμένου να αποφευχθούν προβλήματα του παρόντος.
Οι «αντιφρονούντες φωνές» μέσα στην ΠΑΕ ήταν ελάχιστες και όποτε χρειάστηκε να φωνάξουν, απλά μπήκαν στο περιθώριο από τους «όψιμους» Εργοτελίτες που απλά τον θυμήθηκαν επειδή ήθελαν να πάνε κόντρα στον ΟΦΗ ή επειδή ο σύλλογος έγινε μόδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αυτοί οι ελάχιστοι που βρίσκονται στον σύλλογο ΤΩΡΑ, έχουν μείνει για να παλεύουν για το αύριο του Εργοτέλη ενώ την ίδια ώρα ο εκείνος βρίσκεται στο σημείο μηδέν!
Και πολύ περισσότερο, να φωνάζει ο κόσμος το σύνθημα: «Έργο, ιδέα πεθαίνεις τελευταία».
Γιατί επί της ουσίας αυτή είναι η αλήθεια. Ο Εργοτέλης θα πεθάνει τελευταίος. Όσοι και αν φύγουν, όσοι και αν μείνουν στις εξέδρες. Είτε είναι 20, είτε είναι 200 και 300.
