Φίλε συγνώμη…

Οι λέξεις δεν επαρκούν για να αποτυπώσεις με ακρίβεια τα συναισθήματα μετά από μια τέτοια απώλεια. Απλά κάνεις σκέψεις και προσπαθείς να απομονώσεις εκείνες τις στιγμές που έβλεπες ένα ΑΝΘΡΩΠΟ πολύ “σκληρό” στην δουλειά του, να είναι σαν… παιδάκι όταν μιλούσε για τον Εργοτέλη. Το ποδόσφαιρο. Τον αθλητισμό.

Να θυμηθείς το χαμόγελο του στις επιτυχίες και την διαύγεια πνεύματος όταν θα έπρεπε να πάρει αποφάσεις στις δύσκολες στιγμές.

Εγώ δεν θέλω να πω πολλά. Ούτε για την επαγγελματική του διαδρομή, ούτε για τεράστια βοήθεια που προσέφερε, όχι μόνο στον Εργοτέλη, αλλά σε όλο τον αθλητισμό. Δεν θέλω να πω τίποτα γιατί και ο ίδιος κάτι παρόμοιο θα επιθυμούσε.

Το μόνο που θέλω να του πω, σαν άνθρωπος του ποδοσφαίρου, είναι ένα μεγάλο συγνώμη…

Συγνώμη, γιατί ενώ έδωσες τα πάντα στο άθλημα, το άθλημα σε πίκρανε. “Εκμεταλλεύτηκε” την συνέπεια σου, την αγάπη σου, το ήθος σου, την αξιοπρέπεια σου, τα πάντα.

Συγνώμη φίλε που στον χώρο μας “βασιλεύουν” τα λαμόγια και τους αγνούς ανθρώπους σας εσένα τους ποτίζουνε φαρμάκι…

Συγνώμη φίλε, και καλό ταξίδι…