Τελικοί… γιορτή στην Ευρώπη

Σάββατο βράδυ και παρακολουθήσαμε τρεις (από τους τέσσερις) Ευρωπαϊκούς τελικούς κυπέλλου. Της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας(το πήρε η Γιούβε μας εκεί!). Θεέ μου… τι γιορτή και πολιτισμός!

Τελετή έναρξης, λήξης, αγωνιστικό κομμάτι. Όλα ήταν υπέροχα. Πραγματικά γιορτή, θέαμα, αθλητικό πνεύμα. Επίσης, παρακολούθησα(και αυτός στη παράταση!) τον Ισπανικό τελικό (χαίρε Μπάρτσα μας!) τη Κυριακή.

Απόλαυση από όλους. Εδώ, τι μιζέρια… Θεέ μου. Σύγκριση με το… έκτρωμα του ΟΑΚΑ της περασμένης Τρίτης; Φυσικά… και δε μπορεί να γίνει! Αν μάθουν στην Ευρώπη πως κάνουμε καμιά σύγκριση μαζί τους, μπορεί να μας κάνουν και καμιά μήνυση! Εδώ ασχολιόμαστε με το Μαρινάκη, το Μελλσανίδη, το Γκιρτζίκη, το Θεοδωρίδη… και τούμπαλιν. Ας τα αφήσουμε αυτά βρε!

Ας ασχολιόμαστε μόνο με τους πρωταγωνιστές. Που είναι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές, αυτοί, κανένας άλλος. Και εννοούμε φίλαθλοι και ΜΜΕ, έτσι; Εδώ και 10ετίες, οι παίχτες στο ίδιο τους το άθλημα, έχουν πάρει ρόλο μόνο… κομπάρσου. Δεν είδαμε εμείς κανέναν… προεδράρα να φιγουράρει στους αγωνιστικούς χώρους.

Ο περισσότερος κόσμος, δε ξέρει καν τα ονόματα των επενδυτών στις ομάδες τους. Στην Ευρώπη αυτά, εδώ παρακολουθούμε… με κάθε λεπτομέρεια τι κάνει (και δε κάνει) ο κάθε παράγοντας. Καλά, στην Ευρώπη κάνουν ακόμα τελικούς με κόσμο; Γιατί δε ρωτάνε εμάς να τους πούμε τη συνταγή; Τι μιζέρια… Θεέ μου…