Politica 89.8
Για το τι σημαίνει για την ίδια θέατρο αλλά και πόσο καλά τα έχει με τον χρόνο που περνά μιλάει η Ελένη Ράντου σε μία από τις σπάνιες δημόσιες εξομολογήσεις της.
Τι σου προσφέρει το θέατρο;
“Στο θέατρο βουλιάζεις και ξεφεύγεις την ίδια στιγμή. Είναι τόσο βασική ανάγκη, που πολλές φορές σκέφτομαι ότι πάνω στη σκηνή νιώθω πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. Είναι η αρρώστια μου και η θεραπεία μου μαζί”.
Τι είναι αυτό που σου δίνει ανάσα, εκτός από το θέατρο;
“Τα Χανιά! Κι ο μικρός μου Ηρακλής (σ.σ: κατοικίδιο), που έχει φτάσει τα 10 κι είναι μεσήλικας και τώρα με έχει ανάγκη γιατί δυσκολεύεται να ανέβει πια στο κρεβάτι. Κάποιες φορές βοηθάει και κανένα αντικαταθλιπτικό (σ.σ.: γελάει)…”
Τι έμαθε η Ελένη μεγαλώνοντας;
“Ότι δεν μπορεί τα πάντα. Ότι έχει όρια. Ότι δεν μπορεί να τα έχει όλα. Κι ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Ότι επιτρέπεται να κάνει και λάθη. Κι ότι οι άλλοι είναι ο παράδεισος και η κόλασή μας”.
Σε τρομάζει το πέρασμα του χρόνου;
“Όχι ακόμα. Αν αρχίσουν οι ρευματισμοί, μπορεί. Προς το παρόν, νιώθω καλά με τον χρόνο. Με έχει γεμίσει τόσες εμπειρίες. Επ’ ουδενί δεν θα ήθελα να ξαναήμουν 20 χρόνων”.
Είσαι αισιόδοξη; Πολιτικά πιστεύεις ότι μπορεί να δούμε κάποια στιγμή φως;
“Θα δούμε πολλές αλλαγές. Και τις αλλαγές συνήθως τις χρωματίζουμε με σκοτεινά χρώματα γιατί τις φοβόμαστε. Γιατί είναι το άγνωστο. Ζούμε σε αχαρτογράφητες εποχές. Πραγματικά δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Και όλες οι σιγουριές μας είναι χαμένες. Θέλω όμως να πιστεύω πως αν δεν πανικοβληθούμε και αν δεν νικήσει ο κάφρος μέσα μας, έχουμε ελπίδες”.
Στη ζωή τι σου δίνει αισιοδοξία;
“Το να εξακολουθώ να έχω διακαείς πόθους και να παλεύω να τους πραγματοποιήσω. Το να μην παραιτούμαι. Ή να μη με οδηγούν σε παραίτηση. Να με αφήνουν να κάνω τη δουλειά μου, που έλεγε κι η μαμά του Βασίλη. Δεν είμαι καθόλου καλή στο να γκρεμίζω. Ούτε στο να μισώ. Θέλω να μου επιτρέπεται να χτίζω. Έχω ανάγκη τη φωτεινή μεριά του φεγγαριού”.
Πηγή: Real
