Politica 89.8
Καλοκαίρι του 1997. Αξέχαστο για πολλούς και διάφορους λόγους. Βασικά είναι ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Βάλτε λίγο το γκομενικό, βάλτε λίγο το… σχολικό, ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι.
Αθλητής του ΟΦΗ τότε, ψώνιο μεγάλο γιατί πίστευα ότι θα γίνω ένας σούπερ πλέι – μέικερ (τρομάρα μου) κάθε μέρα ήμουν στα γήπεδα της Εφόδου. Προετοιμασία με το παιδικό του ΟΦΗ, που με έβρισκαν – που με έχαναν με μια μπάλα μπάσκετ ήμουν. Η Εφόδου από το σπίτι της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου στην Αγία Τρίαδα ήταν 5 – 10 λεπτά και άλλα τόσο από το δικό μου σπίτι, στην Αχαιών στα Καμίνια. Έτσι, είτε ήμουν στο ένα μέρος – είτε στο άλλο, δεν έχανα καμία προπόνηση και πολλές φορές έκανα και… υπερωρίες.
Το θυμάμαι αξέχαστα σαν και τώρα όταν το ημερολόγιο έδειχνε 21 Ιουνίου 1997. Είχαν περάσει 10 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και η δική μου μοναδική ανάμνηση ήταν από το αξέχαστο “Τρίποντο” και όσα αφιέρωματα διάβαζα στο Sportime – άλλη τεράστια εφημερίδα ενός άλλου και διαφορετικού ήθους από ότι τα σημερινά, όχι όλα, λιβελογραφήματα της εποχής μας.
Πλατιάζω όμως και δεν κάνει. 21 Ιουνίου λοιπόν, ίντερνετ δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια – πολύ περισσότερο το youtube για να ξέρουμε τι είχε συμβεί πριν από εμάς. Είχα μεγαλώσει με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και όλα τα θεριά του ελληνικού μπάσκετ όμως ποτέ δεν τους είχα δει να παίζουν. Δεν υπήρχε η σημερινή δυνατότητα να ανοίξεις τον υπολογιστή και να δεις τι είχε γίνει πριν από 30 χρόνια.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν λόγω του ότι συμπληρώνονταν 10 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, η ΕΡΤ είχε την όμορφη ιδέα να δείξει σε επανάληψη ολόκληρο τον τελικό με την Σοβιετική Ένωση. Είχα πάρει θέση από νωρίς στον καναπέ της γιαγιάς που μάταια προσπαθούσε να με διακόψει από το να αλλάζω κανάλι, μην τυχόν και χάσω έστω 1 δευτερόλεπτο από τον τελικό, για να μην χάσει εκείνη τα πολυπόθητα καρέ της με την Λάμψη και το Καλημέρα Ζωή.
Ο τελικός ξεκινάει και εγώ θυμάμαι να βλέπω αποσβολωμένος για πρώτη φορά LIVE τον Γκάλη στην τηλεόραση. Μια εικόνα τον είχα με τον Παναθηναϊκό αλλά τι να φτουρήσουν μπροστά μου τα “πράσινα” όταν τον έβλεπα με το “4” στην φανέλα να εξορμάει απέναντι στους Ρώσους. Ο Γκάλης εναντίον 4 και 5 παικτών ήταν ασταμάτητος. Αγωνία για το αποτέλεσμα δεν είχα όμως τα μάτια μου είχαν μαγευτεί τόσο πολύ από τον Γκάλη που εκείνη η βραδιά μου είχε μείνει αξέχαστη. Το καλάθι που έμεινε κολλημένος 5 δευτερόλεπτα μπροστά στον Τσατσένκο, το σόου που είχε δώσει σε όλο το παιχνίδι και την περιγραφή του αξεπέραστου και ασύγκριτου Φίλιππου Συρίγου.
Τέτοιες ημέρες πάντα όταν ξεκινάει το Ευρωμπάσκετ, μου έρχεται εκείνη η νύχτα. Αθώα δίχως ίντερνετ και youtube να μην ξέρω τι μου ξημέρωνε όταν έβλεπα τον Γκάλη να δίνει αυτήν την παράσταση. 18 χρόνια μετά αναρωτιέμαι ακόμα πως γίνεται να θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια εκείνη την βραδιά και πάντα βρίσκω τον εαυτό μου να μου απαντάει: “Καλά, μαλάκας είσαι; Είναι δυνατόν να ξεχάσεις την πρώτη φορά που είδες ζωντανός τον Θεό;”
